Անառակ որդու առակը գտնվում է Ղուկասի Ավետարանում (Ղուկաս 15:11-32): Հիսուս Քրիստոսի այս առակը հորդորում է մարդուն ապաշխարել, մեկտեղ նկարագրում է Աստծո գթասրտությունը մարդու նկատմամբ:
Հիսուսի այս առակը գթասիրտ հոր ու նրա անառակ որդու մասին է: Երկու որդիներից կրտսերը, իր հորից խնդրելով իրեն հասնող բաժինը, հեռանում է տնից: Նա, գնալով հեռու երկիր, վատնում է իր ունեցվացքն ու վերջում չքավոր դառնում:
Ապա խելքի գալով մտածում է, որ լավ է զղջալ ու իր հոր մոտ վերադառնալ: Եվ որդին վերադարձավ տուն, ընկավ հոր դիմաց ու ասաց. «Հա՛յր, մեղանչեցի երկնքի և քո առաջ, այլևս արժանի չեմ քո որդին կոչվելու»։ Հայրը գրկում է որդուն, և ուրախությունից խնջույք են անում:
Վերադառնում է ավագ եղբայրը ու նեղանում է հորից, որ ընդունել է իր անառակ որդուն: Սակայն հայրը նրան ասում է. «Որդյա՛կ, դու միշտ ինձ հետ ես, և այն ամենը, ինչ իմն է՝ քոնն է, բայց պետք էր ուրախանալ և ցնծալ, որովհետև քո այս եղբայրը մեռած էր և կենդանացավ, կորած էր և գտնվեց»։